Denk jij dat vrijwilligers bij het dierenasiel niks anders doen dan een beetje honden en katten aaien? Dan heb je het compleet mis. Het is ontzettend hard werken, zowel fysiek als mentaal. Het werk bestaat onder andere uit voeren, schoonmaken, poep scheppen (niet alleen van de asieldieren, want ook bezoekers zoals egels laten met regelmaat een onaangename verrassing achter), verzorgen en dan ook nog eens de tijd vinden om de beestjes aandacht en liefde te geven.
Ter ere van Internationale Dakloze Dierendag (21 augustus) mocht ik een ochtend meelopen met de vrijwilligers van Dierenasiel Walcheren. “Ben je meer een honden- of een kattenmens?” Werd mij direct gevraagd. Hoewel ik honden ook erg leuk vind, ben ik katten net wat meer gewend. De keuze was zo gemaakt: ik liep vandaag mee op de kattenafdeling. Na een lekker bakje koffie ging de werkdag dan echt beginnen. “Wil je alleen meekijken of ben je er ook op berekend om mee te helpen?” luidde de volgende vraag. “Meekijken?” dacht ik, “Hup, pootjes uit de mouwen en gaan.”
Ik begon op de quarantaine afdeling, oftewel de ziekenboeg. Zoals je begrijpt, zitten hier de zieke katten. Van katten met niesziekte tot een kitten met een onderontwikkeld oogje (en wat was deze dame een knapperd om te zien en zo vrolijk). Na een paar keer meekijken, was het tijd om zelf de pootjes uit de mouwen te steken. In het begin nog een beetje onwennig. Wat is de meest handige volgorde? Doe ik het wel goed? Allemaal zieke katten, maar allemaal ook zo verschillend. De één heel speels en helemaal niet verlegen, de ander zo schuw dat hij zich helemaal niet laat zien. De één is vrolijk aan het miauwen, terwijl de ander blaast en niks van je moet weten. En allemaal verdienen ze evenveel aandacht. Keer op keer werd ik weer verliefd.
Time flies when you have fun, want voor ik het doorhad was het alweer tijd voor de koffiepauze. Na weer een lekker bakje koffie en nog wat vrijwilligers te hebben ontmoet, mocht ik in de Kattentuin gaan kijken. Het realiseren van deze Kattentuin was een wens van een overleden vrijwilliger. Een mooie plek voor verwilderde katten. Een tuin met geïsoleerde huisjes en een hoop verstopplekken. Zulke goede verstopplekken, dat ik van de – in totaal 12 – katten, maar een klein deel heb gezien.
Daarna was het tijd voor de Langeleen, de gang met katjes die klaar zijn voor adoptie. Wat mij het meest verraste, was dat deze katten (die ooit verlaten zijn) zo sociaal en speels zijn. Op de één of andere manier had ik dat niet verwacht. Ik mocht lekker vrij rondlopen en de kattenkamers inlopen om te kijken, te aaien en te spelen. Zo ook met rooie Pluus, een vrolijk, speels, blij katje die het liefst een hele dag speelt en knuffelt. Ook hier werd ik steeds weer verliefd, het liefst had ik ze allemaal geadopteerd. Voor ik er erg in had, zat mijn ochtend er alweer op.
Nog een opvallend feitje, is dat er veel meer katten dan honden aanwezig zijn. Dit is altijd al zo geweest, wist Melanie (de beheerder) mij te vertellen, maar daar is het asiel ook op gebouwd. Op dit moment zijn er 6 honden en circa 65 katten. Het is dus erg druk op de kattenafdeling, maar het kan nog drukker. In theorie is er plaats voor 120 katten en 20 honden, maar dan zit het eigenlijk gewoon te vol.
Op dit moment zijn er circa 80 vrijwilligers bij Dierenasiel Walcheren. Dit lijkt veel, maar het zijn natuurlijk veel parttimers en ook niet alle vrijwilligers werken in het asiel zelf. De vrijwilligers zijn onderverdeeld in:
- 10 pleeggezinnen
- 10 nazorg medewerkers
- 40 schoonmaak- en verzorging medewerkers
- bestuur
Fysiek wordt er hard gewerkt door alle vrijwilligers, maar ook mentaal is het niet altijd een pretje. Hoewel je heel veel liefde krijgt van de beestjes, moet je ook om kunnen gaan met het overlijden van een beestje, afscheid nemen vanwege een adoptie (leuk, maar ook zwaar tegelijk als je inmiddels een band hebt opgebouwd). Daarnaast is het ook niet altijd makkelijk wanneer er mensen aan de balie staan met een beestje die ze willen achterlaten. Kloppen de redenen wel? Is het wel terecht? Soms wel, vaak genoeg ook niet. Daar moet je wel mee om kunnen gaan.
Ik ben blij en dankbaar dat ik een ochtend mocht meelopen en ik heb (had ik al, maar nu nog meer) ook enorm veel respect voor deze vrijwilligers. Mensen die zich, in hun vrije tijd, zo inzetten voor dieren, mooier kan het niet.
Heb jij er tijd voor en zou je graag wat betekenen voor deze beestjes? Dierenasiel Walcheren is nog altijd op zoek naar vrijwilligers op maandag, donderdag en zondag. Je zou ze er enorm mee helpen, want hoe meer mensen, hoe meer aandacht de dieren kunnen krijgen. Bovenal haal je er zelf veel voldoening uit, maar ook veel liefde van deze furry friends.
